هشت سال پیش در چنین دیروزی

سلام

هشت سال پیش در چنین دیروزی برای اولین بار در عمرمان (امیدوارم آخرین بار نباشد) ، مهمان ویژه ی بیت رهبری بودیم

دقیقا مثل همین امسال عید مبعث به شنبه افتاده بود و ما شب جمعه ی قبل از اون یعنی شب 26 رجب ، قرار بود بریم بیت رهبری ؛ خود آقا بعد فرمودن با توجه به اینکه از غروب گذشته و روز شهادت امام کاظم (علیه السلام) تمام شده ، مانعی وجود نداره

البته ما خیلی هم تنها نبودیم ، طبق معمول همه ی این جور مراسم ها ، حدود 10 الی 12 خانواده (به اتفاق همراهان) که فکر کنم جمعا 100 نفری می شدیم ، با هم در یکی از اتاق های بیت رهبری جمع شده بودیم

خانم ها یک طرف مجلس و آقایون هم طرف دیگه ... من ردیف اول نشسته بودم ، درست روبروی صندلی ای که می دونستم خود آقا قراره روش بنشینن ... دل توی دلم نبود ... نمی دونستم برای دیدن آقا - اون هم از این فاصله ی خیلی کم - دلم شور می زنه یا برای اتفاقی که قراره تا چند دقیقه ی دیگه بیفته و راه آینده ی زندگی من رو تعیین کنه ...

یکی از حضار هم آقای قرائتی بودن ، که طبق معمول هر از چندی یه جوری جمع رو از توی افکار خودشون بیرون می آوردن و یه صحبتی می کردن

وقتی آقا وارد شدن ، دست و پام رو گم کرده بودم ، نمی دونستم چیکار کنم ؟ حتی نمی دونستم الآن چه کاری می تونم بکنم یا نمی تونم بکنم ؟!! خیلی حس جالبی بود ... روی پای خودم بند نودم ، آقا می گفتن "بفرمایید" ولی من دلم نمی خواست بشینم

از یه طرف دلم می خواست همین طور زل بزنم توی صورت آقا و نگاهشون کنم ... ولی از یه طرف هم خجالت می کشیدم به خاطر همین هم سعی می کردم - به خیال خودم - دزدکی نگاه کنم

وقتی آقا من رو به اسم صدا کردن ، قلبم داشت از حرکت می ایستاد ، احساس می کردم یه آتیش عظیم توی دلم روشن شده و من رو داره می سوزونه ، یه حس عجیبی بود ، یه نفر که خیلی دوستش داری و تمام عمرت دوست داشتی که از نزدیک اون رو ببینی ، حالا داره تو رو به اسم صدا می کنه و منتظره تا تو جوابش رو بدی ؛ و من انگار یه عمریه که لکنت زبان دارم ، نمی تونستم جوابی بدم ، یه نگاه به خود آقا کردم ، ولی دوباره از اون نگاه مهربون آقا خجالت کشیدم و سرم رو انداختم پایین و ... بالأخره جواب دادم "اگه شما دعا بفرمایید که ما ..." - به قول بعضیها فقط دوست داشتم یه چیزی گفته باشم که آقا جوابم رو بدن - آقا هم وسط جمله ی من وقتی دیدن به مِن مِن کردن افتادم با یه خنده ای فرمودن : "دعا که می کنیم"
و ...

هیچ وقت این خاطره رو فراموش نمی کنم ... و امیدوارم خدا عاقبتمون رو ختم به خیر کنه

اللهم وفقنا لما تحب و ترضی و اجعل عواقب أمورنا خیرا

فعلا همین ... التماس دعا

از آتشفشان همان برون تراود که در اوست

سلام

من معتقدم که انسان ها مانند آتشفشان ها هستند ؛ در درونشان چیزهایی دارند که در فقط کمی لرزش یا حتی یک جرقه ی بسیار کوچک لازم است ، تا هر آنچه در درون خود دارند ، بیرون بریزند ... برای اینکه این نظرم رو اثبات کنم یه خاطره از خودم براتون نقل می کنم :

حدود چهار - پنج سال پيش بود كه يكي از اساتيد معزز! كه ترجمه هاي بسيار وزيني! بر كتاب هاي "جبران خليل جبران" نوشته و چاپ و منتشر كرده بودند، اصرار داشتند كه بنده كتاب ترجمه شده توسط ايشان را نقد نمايم .
بنده هم در جواب اصرارهاي ايشان عرضه داشتم كه :
"آقاي دكتر!! كدام يك را نقد كنم؟ داستان را ، يا نويسنده ي آن را ، يا ترجمه را و يا مترجم را ؟؟!"
آقاي دكتر كه انتظار چنين جوابي را نداشتند فرمودند:
"مثلا مترجم را چگونه مي خواهي نقد كني؟!"
و بنده هم با كمال خونسردي بار ديگر عرضه داشتم كه :
"معمولا افكار هر كس در سخنان و يا نوشته هاي او هويداست ، درست مانند مقدمه اي كه مترجم اين كتاب (منظورم خود آقاي دكتر!! بود) بر كتابش نوشته است" (لازم به ذكر است كه ايشان در مقدمه ي اين كتاب با عنوان "نامه ي بال شكسته اي به عنقاي بال گستر" ترجمه ي كتاب را به دكتر! "عبد الكريم سروش" تقديم نموده بودند!!! و منظور از "عنقاي بال گستر" نيز شخص شخيص دكتر سروش مي باشند)
در همين زمان بود كه آقاي دكتر به ناگاه رنگ رخسارشان رو به كبودي گذارد و دقیقا مانند یک آتشفشان ، از درون منفجر شدند ولی فقط به دليل حضور بسيار ميمون و مبارك چند تن از دوستان ، گدازه های این انفجار به ما نرسید ؛ و ما به خیال خودمان ضربتی زدیم و برنده از میدان بیرون آمدیم ولی در انتهاي ترم ، تازه موج انفجار ایشان و نیز گدازه های آتشفشان درونشان ، به ما رسيد و ما را از هر دو درسي كه با ايشان - به اجبار - برداشته بوديم ، مردود فرمودند ؛ و البته این کار نشان دهنده ی میزان عصبانیت استاد معزز! و نیز میزان (با عذرخواهی فراوان از جامعه ی اساتید) بی جنبه بودن ایشان بود . تا ما باشيم و دیگر سر به سر آتشفشان ها نگذاریم !!




حالا شده است حكايت دوستان ما (در داخل و خارج از مجلس شوراي اسلامي) كه جرقه هایی نه چندان کوچک را در اطراف برخی آتشفشان های روزگار ایجاد کرده اند و آنها را به لرزه در آورده اند ... و این آتشفشان ها آنچه در درون خود دارند را دیر یا زود بر سر اطرافیان خالی خواهند نمود

خلاصه ي مطلب اينكه برخي دوستان از واكنش بعضي! از نمايندگان مجلس متعجب شده اند ، ولي من فكر مي كنم كه اصلا جاي تعجب ندارد ، چرا كه خودشان (=خودمان) باعث اين گونه واكنش ها شده ايم ؛ و البته اين واكنش ها هم ، در حقيقت بروز لايه هاي نهاني شخصيت افراد است ، كه در اثر فشار ، مانند يك آتشفشان مجبور به خروج شده است .

فعلا همين ... التماس دعا

هديه ي تولد خورشيد (به نقل از 'از جنس خدا')

سلام

اين مطلب رو اينجا خوندم . خيلي زيبا و جالب بود ، دلم نيومد که منتشرش نکنم

ما همانيم که خود مي دانيم، من ما نيست
هنوز، آنچه او مي خواهد

معمولا ما براي روز تولد به دوستان مان
هديه مي دهيم. تمام سعي خود را هم مي کنيم تا اين هديه، ارزشمند و در خور
شان او باشد. هر چقدر اين دوست يا فاميل برايمان عزيزتر باشد در انتخاب
هديه، ارزش مادي و معنوي، کادو کردن، جمله زيبايي که قرار است روي آن
بنويسيم و ديگر موارد تمام دقت خود را به کار مي گيريم. همه چيز را از قبل
مهيا مي کنيم و براي روز تولد برنامه ريزي مي کنيم. اما …

تا ميلاد امام زمان در حدود چهل روز باقي
مانده است. نيمه شعبان روز تولد صاحب الزمان است و ما هميشه اين روز خجسته
را جشن مي گيريم و خيابان ها را چراغاني و تزئين مي کنيم. اما براي امام
زمان هديه تولد هم داريم؟ چيزي هست که بشود به محضر مبارکش تقديم کرد و او
را در روز ميلادش خشنود ساخت؟ بياييد امسال کوچه پس کوچه هاي دل هامان را
چراغاني کنيم. در دل هاي تاريک مان چند چراغي روشن کنيم و آن را هديه کنيم
به امام زمان عجل الله تعالي فرجه الشريف.

حضرت آيت الله بهجت مي فرمود: «خدا مي
داند در دفتر امام زمان (عج) جزو چه کساني هستيم. کسي که اعمال بندگان در
هر هفته دو روز (روز دوشنبه و پنجشنبه) به او عرضه مي شود. همين قدر مي
دانيم که آن طوري که بايد باشيم، نيستيم!»

ما هم اعتقاد داريم به اينکه اعمال ما هر
هفته بر امام زمان مان عرضه مي شود. ما خوب مي دانيم که موجب ناراحتي و
رنجش خاطر امام زمان هستيم و گناهان ما دل او را مي شکند. لذا برآنيم تا
بار ديگر در نيمه شعبان جشني بر پا کنيم. اما اين بار با دست پر. هديه
ما امسال به امام زمان دل هايي است که چهل روز هواي خود را داشته اند. مي
خواهيم از پنجم رجب تا نيمه شعبان چله بگيريم. و در اين چهل روز حداقل يک
گناه را ترک کنيم و مرتکب آن نشويم. اين بهترين هديه ما به امام
زمان و به خودمان است. با اين تير چند نشان مي زنيم. حضرت آيت الله بهجت مي
فرمايد: «تا رابط? ما با وليّ امر امام زمان (عج) قوي نشود، کار ما درست
نخواهد شد. و قوّت رابط? ما با وليّ امر هم در اصلاح نفس است.»

اين حرکت با نام «هديه تولد
خورشيد» با بضاعت اندکي راه اندازي شده است. لذا از تمام همکاران
وبلاگ نويس دعوت مي کنيم اگر حرکت ما را مي پسندند اولا به جمع ما بپيوندند
ثانيا با نوشتن درباره اين حرکت در پايگاه هاي خود مخاطبان شان را به آن
فرا بخوانند.

در همين رابطه بخوانيد:

- آيا
امام زمان، از اعمال و رفتار شيعيان اطلاع پيدا مى کنند؟

- عرضه اعمال بر امام زمان (ع)

- عرضه اعمال بر امام زمان (عج)

بنر هديه تولد خورشيد:

< language="’Java’">type=’text/java’ <br />src=’http://azjensekhoda.com/wp-content/uploads/2010/06/gift.js’></><br />

بنر هديه تولد خورشيد (مخصوص بلاگفا) :

اگر کد بالا در وبلاگ تان کار نمي کند از
کد زير استفاده نماييد

< language="”Java”">type=”text/java” <br />src=”http://www.hasanalmasi.ir/files/gift/gift.js”></>

تصوير يک . . . تصوير دو . . . تصوير سه . . . تصوير چهار

. . . .

براي مشاهده ي ليست خبرگزاري ها و پايگاه هايي که از اين طرح حمايت کردن ، مي تونين به اينجا مراجعه کنين :

از جنس خدا

فعلا همين ... التماس دعا

اسباب کشی اعتراض آمیز

سلام

خودتون از این تصویر متوجه میشین که چه خبره ...

بله این وبلاگ ها مسدود شدن ... توسط بلاگفا ...

بنده هم به نشانه ی اعتراض به این اقدام بلاگفا ، از این آدرس نقل مکان می کنم و تا حدود یک ماه آینده کلا این وبلاگ رو حذف می کنم

آدرس کپی های وبلاگ من در سرویس های دیگه ی وبلاگ نویسی :
من در پرشین بلاگ

من در پارسی بلاگ

من در بلاگ اسپات

فعلا همین ... التماس دعا

در عجبم

سلام

مقدمه :

بعد از یه غیبت طولانی دوباره برگشتم.

توی این مدت داشتم یه سفرنامه ی کربلا تنظیم می کردم ولی نتونستم تمومش کنم چون به طور ناگهانی فلش دیسکم، در یک ترومای بسیار عجیب! تا مرز نابودی رفته و هنوز هم جرأت نمی کنم دوباره از اون استفاده کنم !!

داشتانش مفصله فقط اینقدر می گم که فلش دیسک عزیزم که MP3 Player هم بود و البته مخزن اطلاعات بنده ، در سیلاب کرم ضد آفتاب کودکان غرق شد !!!

---

در عجبم !!

چند روز پیش بود که ناوگان آزادی به مرزهای فلسطین رسید و صهیونیست های غاصب کردند آنچه که شیب سقوطشان را بیش ار پیش کرد

همین چند روز پیش بود که رهبرمان با پیام بسیار رسا و زیبایشان همه را به حرکت به سوی غزه و آزادی آن فرا خواندند

و بعد از آن بود که دوستانی شروع به ثبت نام برای اعزام به غزه کردند

ولی ناگهان با نزدیک شدن به مسابقات جام جهانی ، همه انگار آنچنان محو فوتبال شدند که دیگر غزه را به فراموشی سپردند

همه، حتی بانک ها هم برای جام جهانی تبلیغ می کنند ؛ ایرانسل که جای خود دارد ...

حتی در یکی از برنامه های خانواده ی صدا و سیما هم یک دکتر روانشناس از تأثیر فوتبال بر رشد استعدادهای بالقوه ی کودکان سخن می گفت

حتی در اخبار سراسری هم نشانی از غزه نیست ، ولی از فوتبال ... تا دلت بخواهد نشانه پیدا می کنی

حتی خود ما هم - که زیاد اهل فوتبال نیستیم - امروز بیشتر حواسمان به سالگرد 22 خرداد است ، تا به غزه

چه شد ؟!

آن همه شور و هیجانی که بعد از نمایش آن تصاویر از ناوگان آزادی ، در ما پدید آمد ، کجاست؟

تصمیم برای رفتن به غزه ، که در دل خیلی از جوانان ما پدید آمد ، چرا کمرنگ شد؟

چرا دیگر غزه تیتر اول خبرهای خبرگزاری ها نیست؟

و چرا امروز من کمتر به غزه فکر می کنم؟!!

و هزاران چرای دیگر همچنان در ذهنم پرسه می زنند ... و فقط این نظریه را در ذهن من بیش از پیش می پرورانند که

فوتبال حربه ای شده است برای اینکه افکار عمومی دنیا را از آنچه که در فلسطین و امثال فلسطین می گذرد، منحرف کنند

تا صهیونیست های بیچاره نفس راحتی بکشند! و کمی از سر کوفت شنیدن خلاص شوند! و بتوانند بر اهداف شان متمرکز شوند!

آری فوتبال شاید از اول به این قصد راه اندازی نشده باشد، ولی الآن برای همین قصد دارد پر و بال می گیرد و تبلیغ می شود ...

و بیچاره مایی که داریم گول این حربه را می خوریم

خدا عاقبت ما را ختم به خیر کند

فعلا همین ... التماس دعا

دیروز ، امروز ، و ... احتمالا فردا

دیروز ، امروز ، و ... احتمالا فردا

سلام

با این موضوعی که خیلی هم ربطی به برنامه "دیروز ، امروز ، فردا" نداره دارم به روز میشم ...

منتظر باشین

---

دوباره سلام

چند روزی میشه که این دو خط بالا رو نوشتم ولی اونقدر به هم ریخته بودم که نمی تونستم بیام و چیزی بنویسم

دوستان!!!ی که در دوران نو جوانی ام ساعات فراوانی را با هم گذراندیم ، اکنون به جایی رسیده اند ، که از فکر کردن به آن ، تمام بدنم به لرزه می افتد ...

دوستانی که همیشه فکر می کردم در دنیا بهترین ها هستند ، فکر می کردم ارزشی تر از دوستانم جایی نخواهم یافت ... و البته راحت هم پیدایشان نکرده بودم

دوستانی که از نظر عقیده و تفکرات سیاسی و مذهبی ، همواره یکسان بودیم ...

آنقدر با این دوستان اشتراک نظر و عقیده و تفکر و حتی سلیقه داشتم که ... حتی خانواده هایمان هم ...

فقط چند سال از همدیگر بی خبر بودیم ... و الآن ...

الآن هر کدام از جایی سر در آورده اند که هیچ کداممان در آن روزهای خوش دوره نو جوانی فکرش را هم نمی کردیم

یکی -که از خانواده های سر شناس و مذهبی هم بود و همیشه به خانواده اش افتخار می کرد- دبیر بخش مهمی از روزنامه ی "...... ..." شده است و الآن هم در یکی از دانشگاههای آمریکا رشته "دین شناسی" !!!!!! می خواند ... و البته تصاویر جدیدی که از او دیده ام گویای دین گریزی است نه دین شناسی ... (آخر در آمریکا کدام دین را می توان شناخت) علاوه بر اینها در این روزها فقط دم از دوستان زندان رفته اش می زند و اینکه تعداد دوستان درون زندانش از بیرونی ها بیشتر است

دیگری -که اتفاقا در همسایگی مان زندگی می کرد و خیلی از روزها با هم به مدرسه می رفتیم و بر می گشتیم- بعد از روشن شدن مواضع "آقایان سبز" ، هنوز هم از آنها طرفداری می کند

آن یکی -که فرزند یکی از شهدای معروف جنگ تحمیلی است- آن چنان از آقای "موسوی" و "کروبی" دفاع می کند ، که گویی اگر پدرش اینجا بود لحظه ای از آن ها جدا نمی شد

آن یکی هم علاوه بر مخالفت با دولت ، با نظام هم مخالف شده است و در حال پیگیری برای مهاجرت دائم به آمریکا یا اروپاست

آن دیگری -که همه خانواده اش را می شناختم و حافظ کل قرآن هم هست- اکنون در آمریکا تحصیل می کند و از همان "آقایان سبز" حمایت می کند

و ... یکی دیگر -که تا همین یکی-دو ماه پیش فکر می کردم بهترین دوستم بوده است و همیشه به حال خوشی که در مسجد و هیئت دانشگاه داشت غبطه می خوردم- از همه ی کارهایی که در دوره نو جوانی و جوانی اش کرده بود ، برائت جسته است حتی از رفتن به "طرح ولایت" هم اظهار پشیمانی کرده است و ... در یک کلمه به همه چیز پشت کرده است

اینها فقط نمونه های بارزی بودند که ذکر کردم ...

الآن احساس کسی را دارم که در خانه اش نشسته است و ناگهان از چهار سو همه دیوارهای خانه اش فرو می ریزد ؛ احساس نا امنی می کنم ... چند شبی است که خواب به چشمانم نمی آید

نمی دانم به کدام سو در حرکتم ؟ آیا در فتنه هایی که در پیش است و هر کدام هم سخت تر از قبلی است می توانم راه درست را پیدا کنم ؟!

آیا پای من هم به خاطر لحظه ای غفلت ، خواهد لغزید ؟؟!

آیا این همه گناه و سیاهی های دلم ، روزی کار دستم نمی دهد ؟!!

خدایا کمکم کن ... می دانم که گناهانم زیاد است و نزد تو آبرویی ندارم .

میدانم که در زمان فتنه ، آن ها که ایمانی قوی دارند هم تاب نمی آورند . چه رسد به من که دلم از ایمان واقعی خالی است

می دانم که خیلی چیزها را نمی دانم ... در مقابل دشمنانم نمی توانم استدلال کنم ... ولی خداوندا این قدرت را به من بده که در مقابل نفس اماره ام بایستم

خداوندا مرا چشمانی ده ، که بتوانم در ظلمت و تاریکی نور را بیابم

خدایا به من صبری ده ، که بتوانم در مقابل هجوم اطلاعات به هم آمیخته بایستم و درست بنگرم و صحیح را انتخاب نمایم

خدایا به دستانم قدرتی ده ، که بتوانند در زلزله شدید فتنه ها ، به حبل متین تو بیاویزند و مرا از سقوط بِرَهانند

و باز هم همان دعای همیشگی که :

اللّهم وفّقنا لما تحبّ و ترضی و اجعل عواقب أمورنا خیراً

فعلا همین ... التماس دعا

کنکور فوق، انگیزه ی به درد خوردن ...

سلام

از چند روز مونده به کنکور فوق، مثل همه مراحل نسبتا مهم زندگی ام، دچار تردید شدم

نمی دونستم باید برم سر جلسه یا نه ؟!!! می تونم تقریبا بگم که فقط به یک دلیل رفتم، اون هم اینکه پولی که برای ثبت نام دادم بیخود هدر نره

شب قبلش اصلا نخوابیدم و فقط صبح از ساعت 8 تا 11 تونستم یه کمی بخوابم، به خاطر همین هم بعد از ظهر که می رفتم به طرف حوزه امتحانی، یه کمی سرم درد می کرد

ولی درست پنج - شش دقیقه قبل از شروع امتحان، اتفاقی افتاد که باعث شد به این نتیجه برسم که انتخابم درست بوده و هنوز هم جای امید برای پیشرفت و بهتر شدن توی رشته خودم دارم؛

دو نفری که پشت سرم نشسته بودن، داشتن با هم صحبت می کردن و من هم نا خود آگاه وارد بحث اونها شدم، از من پرسیدن که آیا قبل از این هم کنکور ارشد دادم؟ و من هم واقعیت رو گفتم. گفتم که سه سال پیش قبل از فارغ التحصیلی کنکور ارشد دادم و قبول هم شدم ولی به دلیل اینکه تا شهریور نتونستم فارغ التحصیل بشم، مجاز به ثبت نام نبودم.

یکی از اونها از من پرسید که سخت ترین قسمت سؤال ها مربوط به کدوم درس بوده و من هم بدون هیچ ذهنیتی گفتم "تاریخ ادبیات" !!! و بعدش اضافه کردم که کلا من همیشه با تاریخ ادبیات مشکل دارم

بحث که به اینجا رسید نفر دوم گفت که یکی از اساتیدشون کل "تاریخ ادبیات عرب" رو توی یک کتاب خلاصه کرده و انتشارات دانشگاه تهران هم اون رو چاپ کرده ... بعد هم تعریف کرد که کتاب خیلی مفید و راحتیه و خیلی توی فهم "تاریخ ادبیات" کمک می کنه

برام جالب بود درسی که همیشه باهاش مشکل داشتم و ازش خوشم نمی اومد رو بشه اینقدر راحت توی یه کتاب خلاصه کرد*

بعد از اون صحبت ها امتحان رسما شروع شد و من که با یک ذهنیت مثبت شروع کرده بودم وقتی سؤال ها رو خوندم و دیدم که تقریبا پنجاه درصد موارد رو یادم میاد ، خیلی خوشحال شدم و امیدوار شدم که واقعا بتونم سال آینده قبول بشم

حالا کم کم دارم می فهمم که واقعا توی این رشته که انگار یه جورایی با گوشت و خون من آمیخته شده، جای پیشرفت زیادی دارم و می تونم بعد از فارغ التحصیلی هم مفید باشم

انشا ء الله

---

*تاریخ ادبیات عرب در دوره کارشناسی 16 واحده که منبع اصلی اون هم یک کتاب حدودا 1000 صفحه ایه و طبق معمول پر از اسم و تاریخ و ...

فعلا همین ... التماس دعا

درک خورشید پشت ابر

سلام

مطلب زیر رو توی وبلاگ "کس ندانست نا سیخکی" خوندم و دلم نیومد منتشرش نکنم :

باور كن هنوز خيلي‌ها معني خورشيد پشت ابر را درك نكرده‌اند!

مي‌پرسيد چرا؟

كافي است يك روز ابري، عينك آفتابي‌تان را بر چشم بزنيد؛ خواهي ديد خيلي‌ها تعجب مي‌كنند! و كار تو را ظاهرسازي و اصطلاحاً قِر مي‌نامند!

حال آن‌كه واقعيت آن است كه از نظر طبي، در روز آفتابي چون نور كم‌تر از حد عادي است، مردمك بازتر خواهد بود و نياز به عينك، بيش‌تر از حد معمول است!!!

حالا هي بگوئيد غيبت ولي عصر در اين زمان، مثل خورشيد پشت ابر است؛ وقتي ملت مثال را درك نمي‌كنند، چطور انتظار داري خود قضيه براي‌شان قابل درك باشد!

و خودم اضافه می کنم که کاش از چشم هایمان یاد می گرفیتم و در هوای ابری غیبت در دل هایمان را بیشتر به سمت خورشید ولایت باز می کردیم ، تا نور بیشتری را دریافت کنیم

فعلا همین ... التماس دعا

این روزها

سلام

این روزها حس های متفاوتی دارم ...

1. شگفت زده و خوش حالم از شور انقلابی ای که این روزها در دلهای همه و مخصوصا جوانان این مملکت افتاده است ... و از بصیرتی که پیدا کرده اند و دشمنانشان را شناخته اند

2. متعجبم از بزرگانی که در متن اتفاقات این روزها هستند ولی هنوز به اندازه مردم عادی به بصیرت نرسیده اند!!!

3. دلسوخته و اندوهگینم ، از اینکه برخی از مسئولان ، قدر این مردم را نمی دانند و هنوز هم به جای اینکه برای مردم کار کنند ، برای خودشان کار می کنند

4. در پوست خودم نمی گنجم از انرژی ای که از پیام زیبای رهبر گرفته ام

5. امیدوارم به فضل و رحمت الهی که به واسطه چنین مردمی و دعای چنان رهبری ، همه ما را در بر گیرد و باعث پیشرفت مان شود و دشمنان مان را خوار و ذلیل کند

6. احساس وظیفه ای سنگین می کنم ، در برابر این نعمات بزرگی که خداوند به من ارزانی داشته است ... نعمت هایی که باید از آنها در راه اطاعت از او و برای پیشرفت کشورم بهره بگیرم

... و 7. امروز از همیشه صدای دلم بلندتر است به دعای "اللهم عجل لولیک الفرج ... " و امیدوارترم به برآورده شدن این دعا

همه این حس ها جمع شده اند و مرا وادار می کنند که کاری بکنم ... یا به قول خودم : "به دردی بخورم"

و باز هم می گویم :

اللهم وفقنا لما تحب و ترضی واجعل عواقب أمورنا خیرا

فعلا همین ... التماس دعا

22 بهمن و خروش انقلابی وبلاگ نویسان

سلام

به نقل از سایت "بچه های قلم" :

با تعدادی از دوستان اینترنتی به فکرمان زد که با یک حرکت هماهنگ وبلاگی - وب‌سایتی به مناسبت سی و یکمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی ایران، با آرمان‌های امام روح الله(ره) و مقام معظم رهبری و همچنین صدها هزار شهید انقلاب اسلامی تجدید پیمان نموده و همبستگی و ایستادگی و صلابت خود را به دشمنان قسم خورده این آب و خاک، در محیط سایبر نشان دهیم.(1)

دوستان عزیز می‌توانند برای شرکت در این موج اینترنتی، به صورت موقت، از این لحظه تا پایان شب 22 بهمن 88 با اضافه نمودن جمله "الله اکبر، خامنه‌ای رهبر" به اول یا آخر نام وبلاگ خود، در این خروش وبلاگی شرکت کنید.

یادتان باشد که رسانه خود شما هستید!

با انتشار این خبر در یک پست وبلاگی در وبلاگتان با تیتر "22 بهمن و خروش وبلاگ نویسان ایرانی" و همچنین با استفاده از این لوگو و لینک دادن به این نوشته در وبلاگ‌ خود، شما نیز سهمی در گسترش این حرکت داشته باشید.

دوستانی که به این حرکت پیوسته‌اند می‌توانند برای قرار گرفتن نام وبلاگشان در لیست حامیان این حرکت، در زیر همین مطلب پیام گذاشته یا از طریق بخش ارتباط با ما اطلاع دهند.

پی‌نوشت: 1- این یک حرکت اظهارگونه شخصی است و ملاکی برای طیف سنجی وبلاگ‌نویسان حزب اللهی و انقلابی نمی‌باشد.

فعلا همین ... التماس دعا

آزاده

سلام

اربعین هم آمد و من هنوز نمی دانم در این چهل روز چقدر مهمان مولا بوده ام

دلم گرفته است از خودم ... از اینکه نمی توانم همان یک کاری که مولا از من خواسته است را هم انجام بدهم

از اینکه نمی توانم "آزاده" باشم ...

فعلا همین ... التماس دعا

شاید به یک دردی خوردیم ...

سلام

اول : از همه دوستانی که تا حالا نظر دادن و منو راهنمایی کردن ، تشکر می کنم .

دوم : یکی از دوستان یه چیزی گفته بودن که خیلی خوب و جالب بود :

... خیلی خوبه آدم یه فکرش درسش باشه این که چی به دردش می خوره ولی مطمئن باشید کار آخر رو خود خدا می کنه.همون چیزی رو بهتون میده که به صلاحتون هست ....

دقیقا یک روز قبل از نوشته شدن این نظر ، یه پیشنهاد کاری در مورد رشته خودم بهم داده شد و من رو بیشتر برای ادامه رشته خودم تشویق کرد .

سوم : هر چند که تا زمان کنکور فوق دیگه زمانی نمونده ولی امیدوارم که بتونم امسال ، با فعالیت های درسی متفرقه یه مقداری سطح علمی خودم رو بالاتر ببرم و برای کنکور فوق سال آینده آماده بشم .

چهارم : تا اینجا که خدا برامون اینجوری خواسته ولی بعدش نمی دونم چی میشه

و پنجم : اللّهمّ وفّقا لما تحبّ و ترضی ... و اجعل عواقب أمورنا خیراً

فعلا همین ... التماس دعا

به یک دردی بخوریم 2

سلام

از روزی که پست قبلی رو نوشتم تا حالا چند بار اومدم و کلی مطلب نوشتم ولی ثبت نکردم و پاکشون کردم ... اینو برای این نوشتم که دوستان بدونن که به وبلاگم سر می زدم و نظراتشون رو می خوندم و حتی بعضی از اونها خیلی هم برام مفید بود و ازشون استفاده کردم

خلاصه اینکه یک مرحله از مشکلم حل شده و حالا می دونم که می خوام درس بخونم ولی هنوز نمی دونم توی چه رشته ای بهتر و مفیدترم

از یه طرف به رشته خودم (ادبیات عرب) علاقه دارم و خیلی دوست دارم توی رشته خودم ادامه تحصیل بدم

از یه طرف به یه رشته های خاص مثل "معماری" یا "خبرنگاری" علاقه دارم و فکر می کنم توی اسن رشته ها زمینه رشد و پیشرفت و کار زیادی هست

از یه طرف هم به یه رشته هایی مثل "مهندسی برق-الکترونیک" و "نرم افزار" علاقه دارم و تا حدودی هم توی این رشته ها استعداد دارم (که البته بیشتر این استعدا ارثی هست) به طوری که دبیرهای دوره دبیرستانم خیلی من رو به ادامه تحصیل در این رشته ها تشویق می کردن

و از یه طرف هم به رشته "هتلداری" علاقه ویژه ای دارم (چیه ؟ خنده نداره که ؟!!) چون از بچگی آرزو داشتم یه جایی داشته باشم که همه بیان توش بخورن و بخوابن و من هم کیف کنم ... کلا از اینکه یه غذایی به مردم بدم یا ازشون پذیرایی کنم خیلی خوشم میومد ...

اینها رو که کنار بذاریم اصلا نمی دونم که تحصیلات دانشگاهی بهتره یا متفرقه و غیر دانشگاهی ؟

از یه طرف تحصیلات دانشگاهی یه روند خاص داره و یه اجبار مثبت داره برای ادامه دادن ولی خب آزادی عمل رو تا حدودی از آدم میگیره

و از طرف دیگه توی درس خوندن متفرقه آدم هر چیزی رو که فکر می کنه بهش نیاز داره دنبالش میره

حالا باز هم خوشحال میشم که دوستان نظرات خودشون رو در این زمینه بهم بگن و باز هم منو راهنمایی کنن ... مخصوصا کسانی که توی هر کدوم از این زمینه ها تجربه ای داشته و دارن

فعلا همین .... التماس دعا

به یک دردی بخوریم

سلام


چند وقتی است که در این فکرم که کار واحدی بکنم ... هنوز مردد مانده ام که چه کنم

بین گزینه های مختلف سرگردان شده ام و نمی دانم کدام را انتخاب کنم

فقط این قدر میدانم که باید به یک دردی بخورم

دیگر از این شاخه به آن شاخه پریدن کافی است ...

به اندازه ی کافی از این دنیای بی سر و ته ، تجربه هایی در زمینه های متفاوت اندوخته ام که البته هیچ کدامشان هم کامل نیستند

الآن زمانی است که اگر حرکتی نکنم ، دیگر در آینده به هیچ دردی نخواهم خورد

اگر فردا آقا بیاید و بگوید تو به چه دردی می خوری چه بگویم ؟!!

هر چند که خیلی دیر است ولی به فکر برنامه ریزی افتاده ام ، برای آینده ام ، چه نزدیک و چه دور ...

دوست دارم برنامه ریزی ام منطقی و کاملا عملی باشد . به خاطر همین هم دارم کم کم علایق و استعداد ها و تجربیات گذشته ام را دسته بندی می کنم تا آنهایی که به درد آینده ام نمی خورد را دور بریزم و آنهایی که به دردم می خورد را بیشتر بررسی کنم ...

خدایا کمکم کن ... راهی را به من نشان بده که خیر دنیا و آخرتم در آن باشد



... و اما دوستان عزیز هر کس در این زمینه نظری داره به من کمک کنه ... مطمئن باشین من خوشحال میشم

فعلا همین ... التماس دعا